Nowe dowody paleontologiczne z Etiopii potwierdzają, że różne gatunki wczesnych przodków humanoidalnych współistniały znacznie wcześniej, niż wcześniej sądzono. Szczątki Australopithecus deyiremeda i słynnej „Lucy” (Australopithecus afarensis ) odkryto w odległości 5 kilometrów od siebie i datowano je na okres od 3,3 do 3,4 miliona lat temu. Odkrycie obala długo utrzymywaną hipotezę o liniowym postępie w ewolucji hominidów, sugerując, że rodowód wczesnych ludzi był znacznie bardziej zróżnicowany i nakładał się, niż sądzili naukowcy.
Historia dwóch przodków
Badania prowadzone przez paleoantropologa z Arizona State University, Johannesa Haile-Selassie, ujawniły znaczne różnice w stylu życia obu gatunków. Podczas gdy Lucy zasłynęła ze swojej dwunożności i potencjalnej roli w ewolucji człowieka, A. wydaje się, że deyiremeda wspinał się na drzewa z większą zwinnością. Kości stopy odkryte w 2009 roku wykazują większy zakres ruchu dużego palca, dzięki czemu można go przeciwstawić – podobnie jak w przypadku dużych palców u ludzi. Ta adaptacja wskazuje, że A. deyiremeda zachowała silne zdolności nadrzewne, efektywnie wykorzystując zasoby dostępne w drzewach.
Każdy wybrał własną ścieżkę
Co ciekawe, oba gatunki potrafiły także chodzić na dwóch nogach. Kości stóp A. deyiremeda wykazują hiperfleksję – cechę, która pozwala im skutecznie odpychać się od podłoża podczas ruchu dwunożnego. Oznacza to, że chociaż A. afarensis rozwinął bardziej ziemski tryb życia, A. deyiremeda zachowała połączenie wspinania się po drzewach i chodzenia, być może po to, aby uniknąć bezpośredniej rywalizacji o zasoby.
Dzielenie się dietą: klucz do współistnienia
Analiza izotopów kopalnych zębów potwierdza pogląd, że ci pierwsi ludzie zajmowali różne nisze ekologiczne. Gatunki Lucy stosowały bardziej zróżnicowaną dietę, obejmującą rośliny przystosowane do suchego i gorącego klimatu, przechodząc w stronę roślin C4 wraz ze zmianą krajobrazu. Natomiast A. deyiremeda zjadała głównie rośliny C3, preferując chłodniejsze i bardziej wilgotne warunki. Ta specjalizacja dietetyczna prawdopodobnie umożliwiła obu gatunkom rozwój w bliskiej odległości od siebie bez znaczących konfliktów.
„Różnice w diecie sugerują, że te homininy nie konkurowały bezpośrednio o te same źródła pożywienia, co pozwalało im na pokojowe współistnienie” – wyjaśnia Haile-Selassie.
Odkrycie to podkreśla fakt, że wczesna ewolucja człowieka nie była prostym marszem w kierunku człowieka współczesnego. Zamiast tego był to złożony proces dywersyfikacji, adaptacji i współistnienia wielu gatunków hominidów. Skamieniałości z Etiopii dają wgląd w świat, w którym różne gałęzie ludzkiego drzewa genealogicznego żyły obok siebie, a każda z nich zajmowała swoją niszę w afrykańskim krajobrazie.
